این نوع آبشارها دقیقاً بخشی از یخچال های طبیعی نیستند ، بلکه رواناب آب روی دیواره های سنگ تولید شده در اثر باران هستند که در شرایط خاص آب و هوایی یخ می زنند.
این نوع آبشارها دقیقاً بخشی از یخچال های طبیعی نیستند ، بلکه رواناب آب روی دیواره های سنگ تولید شده در اثر باران هستند که در شرایط خاص آب و هوایی یخ می زنند.
اگر به ما بگویند که در مکزیک یخبندان ریخته است ، بیان ما چگونه خواهد بود؟ در همان زمان پاسخ خواهیم داد: غیرممکن است! یا اینکه می پرسیم کجا؟ و اگر آنها به ما بگویند که می توان از آنها بالا رفت ، و حتی اگر اطمینان دهند که در محدوده منطقه فدرال هستند ، چه چهره ای خواهیم داشت؟
در مکزیک ، در آتشفشان های ما ، به ویژه در Iztaccíhuatl ، Popocatépetl و Pico de Orizaba ، یخ سقوط می کند. این نوع آبشارها دقیقاً بخشی از یخچال های طبیعی نیستند ، بلکه رواناب آب روی دیواره های سنگ تولید شده در اثر باران هستند که در شرایط خاص آب و هوایی یخ می زنند. تشکیل آبشارهای یخی در پایان فصل بارندگی و گاهی اوقات در پاییز و زمستان اتفاق می افتد. یکی از ویژگی های آبشارها این است که آنها به طور کلی به سمت شمال گرایش دارند. یک عامل تعیین کننده برای تشکیل آن ، از آنجا که دیواره های رو به شمال به سختی توسط خورشید ضربه می خورند.
آندرس از من دعوت کرد تا از یک آبشار یخی که در Iztaccih Nahuatl ، نزدیک یخچال طبیعی Ayoloco تشکیل شده بود ، بالا بروم. پانزده روز قبل ، او ، تنها ، از آبشار بالا رفته بود ، اما این بار او می خواست با کسی بالا برود تا چند عکس بگیرد. من دعوت را پذیرفتم و چند روز بعد خود را در حالی یافتیم که به سمت پناهگاه ، جایی که شب را در آنجا گذرانده ایم ، قدم می زنیم.
ما برنامه داریم که روز بعد باید هر چه زودتر به پایه آبشار برسیم تا از برخورد مستقیم آفتاب با آن و شروع به ذوب شدن جلوگیری کنیم. با این حال ، ما ساعت هفت صبح شروع به راه رفتن کردیم ، این بدان معنی است که ساعت هشت از آبشار بالا می رویم. خیلی دیر امتحان کردن اما ، به هر حال ، تصمیم گرفته شد
طرح صعود به چهار مرحله تقسیم شد: مرحله اول شامل عبور از یک دیوار سنگی ، تقریباً پانزده متر ارتفاع بود. مرحله بعدی صعود به یک بخش عمودی از آبشار به ارتفاع ده متر است. مرحله سوم یک سطح شیب دار یخی با شصت درجه شیب و طول بیش از بیست متر بود. سرانجام ، ما می توانیم از یک آبشار دیگر با ارتفاع بیش از پانزده متر بالا برویم.
ما توافق کرده بودیم که آندرس تمام وقت با داشتن بالاترین خطر برای سقوط جدی ، اول کار را انجام دهد. من دنبال می کنم ، چون طناب بالا خطر من را کاهش می دهد.
در بخش اول ، من مشاهده می کنم که چگونه او از یکی از محورهای یخی خود استفاده می کند تا آن را به شکافی در سنگ برساند. من هرگز این رویه را ندیده بودم که در شرایط ما بسیار معتبر باشد. به جلو حرکت کنید ، برخی از محافظت ها را انجام دهید و متوقف شوید. صورت او را از درد می بینم ، او دستکش های خود را درآورده بود تا بهتر روی سنگ نگه دارد. دستان او احتمالاً بسیار سرد شده بود و بازگشت گردش خون حساسیت او را همراه با درد شدید بازگرداند. او سرانجام موفق به پایان بخش اول شد و فریاد زد که نوبت من است.
کرامپون هایم را به سنگ تکیه داده و موفق شدم در یکی از محافظاتی که آندرس از آن استفاده کرده بود ، یک تبر یخ را قلاب بزنم ، تبر یخ را می کشم ، و با حرکات ناامیدکننده بالا می روم ، تا اینکه به برخی از سنگها برسم. چند متر بیشتر و من با آندرس ملاقات می کنم. مرحله اول را به سختی پشت سر گذاشته بودیم.
حالا صعود کنار آبشار خواهد بود. آندرس برای مرحله بعدی آماده می شود ، حدوداً پنج متر صعود می کند و متوجه می شوم که برای او پیدا کردن مکانی برای قرار دادن محافظ بسیار دشوار است. آنها لحظه های تنش هستند. سرانجام او متوقف می شود و یک پیچ یخی قرار می دهد - چه تسکینی! او همچنان به صعود سه متر دیگر و قرار دادن یکی دیگر از آنها ادامه می دهد ، با ضربه زدن به یخ با تبرهای یخ خود را پیشرفت می دهد تا زمانی که از دید خارج شود. من مشتاقانه منتظر آمدن او هستم که فریاد دیدار و سیگنال شروع من را فریاد می زند.
من کسی هستم که اکنون در میان یخ های یخ است که ناامیدانه سعی در صعود دارد. ضربات من با محورهای یخ مانند آندرس نیست. خیلی با ارزش نیست. می بینم که چگونه یخ ترک می خورد و در نهایت می شکند. به احتمال زیاد در پی آن آن را شکننده کرده است. علاوه بر این ، بازوهای من در شرف ترکیدن هستند. فکر می کنم - "چند متر دیگر و من در جلسه هستم. چگونه او می تواند بدون سقوط صعود کند؟ "
آماده می شویم تا از سطح شیب دار بالا برویم و سپس آخرین قسمت آبشار را صعود کنیم. در کناره های سطح شیب یخی سنگ های سست وجود داشت ، مکانی تا حدی خطرناک ، اما آنچه بیشتر من را نگران کرد این بود که خورشید شروع به برخورد با آبشار می کند. با گذشت زمان دما افزایش یافت و خطر ریزش آبشار افزایش یافت. باید سریعتر صعود می کردیم.
شریک زندگی من کاملا خوب از رمپ عبور کرده بود. در حالی که یک پیچ یخی را پشت سر گذاشت که در صورت سقوط به او خدمت کند. نگاهم را دور نکردم تا جزئیات حرکاتش را از دست ندهم ، باید خیلی مراقب باشم تا در صورت سقوط او را متوقف کنم. هر بار که او دور می شد ، نیاز به قرار دادن یک نقطه ایمنی دیگر ضروری بود.
او موفق به انجام برخی حرکات جانبی می شود ، من متوجه می شوم که یخ بیش از حد شکننده است. صعود خطرناک می شود ، عصبی از بدن من عبور می کند آندرس چندین بار با تبر یخ خود ضربه می زند اما یخ می شکند. در یک لحظه می بینم که چگونه یک تکه یخ بزرگ شکسته و بر روی کلاه ایمنی رفیق من می افتد ، گریه او من را به فکر بدترین حالت می اندازد. با یک جادو یا افسون الهی ، او از یک تبر یخ معلق است ، چه لحظه ای تنش! وی که قبلا بهبود یافته بود موفق شد دو محور یخی خود را میخکوب کند. وقتی اوضاع عادی شد ، به اوج خود ادامه می دهد. تضاد رنگ لباس های او با یخ ، سنگ و آسمان توجه من را می دزدد و آنها باعث می شود من در مورد حضورمان در این مکان خصمانه اما در عین حال زیبا تأمل کنم.
برخی از تکه های یخ در حال سقوط ، من را به واقعیت بازمی گردانند ، تقریباً از آبشار خارج می شود. آخرین حرکات او به من می گوید که قسمت آخر دشوار است ، من به او فریاد می زنم که طناب کمی دارد ، او از دید من ناپدید می شود ، در همان زمان طناب تمام می شود ، مدتی سکوت و گریه "انتظار": بیا!
برای اولین بار در زندگی من التماس می کنم هوا بدتر شود ، اما خورشید ظاهر خود را نشان می دهد. من از رمپ بدون مشکل بالا می روم تا اینکه به قسمت عمودی برسم ، چند متر بالا می روم و گوش می دهم که چگونه آب پشت یخ اتفاق می افتد. ترس به من حمله می کند ، و من بی وقفه خودم را تکرار می کنم - "این در حال از بین رفتن است ، من باید هرچه سریعتر بیرون بروم." تبر یخی راستم را زدم و یک تکه یخ روی صورتم می افتد. می بینم که کمی خون از من می چکد ، اما نتیجه ای ندارد. صدای آب روان مرا عصبی می کند ، یخ خیلی راحت می شکند. اکنون ، به جای برخورد با تبرهای یخ ، باید به دنبال سوراخ های تبرهای یخی آندرس بروم ، تا بتوانم "با دقت" نوک من را قرار دهم. به این ترتیب من از شکستن یخ جلوگیری می کنم ، سعی می کنم با بهترین ظرافت کوهنوردی کنم ، می فهمم که چند متر مانده تا بیرون بروم.
چند حرکت دیگر ، و من از این دنیای عجیب و غریب کوچک خلقت خارج خواهم شد. آخرین نگاه را به خلأ می اندازم. من بینایی خود را برمی گردانم و با خوشحالی می بینم که همسفرم نشسته است. چند قدم دیگر و دست دادیم. ما فقط باید راه برویم و در مورد ماجراجویی خود صحبت کنیم.
منبع: مکزیک ناشناخته شماره 237 / نوامبر 1996
