مار با فلس های گیاهی ما را همراهی می کند. آنها تپه هایی هستند که به نظر می رسد جاده را می بلعند: تاج موج دار آنها در برابر آسمانی بدون ابر کشیده شده و خورشید مزارع نیشکر را که در امواج سبز به پای کوه می رسند ، می سوزاند.
این جاده خاکی است که باستان شناس فرناندو میراندا ، از مرکز منطقه ای INAH Veracruz ، ما را به یکی از اماکن مقدس توتوناکاس هدایت می کند.
به نظر می رسد لبخند مجسمه های سرامیکی ، که بسیاری از آنها در این منطقه از زمین بیرون آمده اند ، در شوق و شکوه منظره منعکس شده است. پژواک آن در میان وزش باد گرم درک می شود ، و به ما می گوید که مردمی که در دره هایی که عبور کردیم زندگی می کنند کمبودهای کمی داشته اند: به همین دلیل بقایای آن چهره هایی را نشان می دهد که هر گونه سختی را از دست داده اند و پرتره مردان همیشه خوشحال هستند که مطمئنا آهنگ و رقص در همه اوقات همراه است. ما در دره Atoyac ، نزدیک به شهری به همین نام در ایالت Veracruz هستیم.
کامیون متوقف می شود و فرناندو راه یک نهر را به ما نشان می دهد. باید از آن عبور کنیم. به دنبال یک باستان شناس ، که چندین کاوش در منطقه انجام داده است ، به یک چوبی می رسیم که به عنوان پل استفاده می شود. با نگاهی به آن ، در توانایی تعادل در یک سطح کوچک و ناهموار شک داریم. این بدان معنا نیست که سقوط خطرناک بود ، بلکه به معنای توقف با همه چیز و تجهیزات عکاسی ، به استخر عمق نامشخص بود. راهنمای ما به ما اطمینان می دهد وقتی که یک طویل بلند را از پوشش گیاهی بیرون می آورد ، آن را وارد آب می کند و با تکیه بر آن شاخه - جایگزین نامطلوبی برای نرده - راه ایمن تری را برای عبور به ما نشان می دهد. شکاف در طرف مقابل به طراوت مزارع قهوه همیشه سایه وارد می شود ، که در تضاد با آفتاب سوزان مزارع عصای مجاور است. خیلی زود به ساحل رودخانه ای با جریان آبی رسیدیم که بین چوب ها ، سوسن ها و سنگ های لبه تیز از بین می رود. فراتر از آن ، دوباره تپه های یک زنجیره کم دیده می شود ، و از ارتفاعات بزرگ سیستم کوهستانی مکزیک مرکزی خبر می دهد.
سرانجام به مقصد می رسیم. آنچه در مقابل چشمان ما ارائه شد بیش از توصیفاتی بود که از این مکان پر از جادو ساخته شده بود. در بخشی از آن من را به یاد cenotes یوکاتان انداخت. اما چیزی وجود داشت که آن را متفاوت می کرد. به نظر من همان تصویر Tlalocan بود و از آن زمان تردیدی ندارم که مکانی مانند این مکان الهام بخش ایده های پیش از اسپانیایی درباره نوعی بهشت بود که در آن آب از روده تپه ها بیرون می زد. در آنجا هر حادثه ، هر وجه از طبیعت دارای نسبت های الهی است. مناظر مانند این مطمئناً برای تبدیل شدن به مکانهایی فوق زمینی دچار دگردیسی در ذهن انسان شده است: به قول پدر خردمند خوزه ما. گاریبای ، این Tamoanchan افسانه ای است که اشعار ناوهوا از آن صحبت می کند ، مکان ماهی یشم که گلها بلند ایستاده اند ، جایی که نیلوفرهای گرانبها جوانه زده اند. در آنجا این ترانه در میان خزه های آبزی خوانده می شود و چندین تریل باعث می شود موسیقی در میان پرهای فیروزه ای رنگ آب ، در میان پرواز پروانه های رنگین کمانی ، بلرزد.
آیات و ایده های ناهوا در مورد بهشت ، در سرچشمه رودخانه آتویاک ، با یافته های باستان شناسی پیوست. چند سال پیش ، معلم فرانسیسکو بوریدو ، از انستیتوی انسان شناسی دانشگاه وراکروزانا ، به من گفت که چگونه او نجات یوغ سنگی ارزشمندی را که به طور فراوان حک شده است که امروز در آن نزدیکی است ، در موزه شهر قرطبه ، سایتی که ارزش بازدید را دارد. یوغ به عنوان پیشکش خدایان آب توسط مردمی كه در نواحی اطراف ساكن هستند انداخته شد. مراسمی مشابه در سنوت های یوكاتكان ، در تالابهای نوادو دو تولوكا و در جاهای دیگر كه مهمترین خدایان پانتئون Mesoamerican پرستش می شدند ، برگزار شد. می توانیم کشیش ها و وزرا را در ساحل استخر تصور کنیم در لحظه ای که در میان طومارهای عود بخور ، آنها پیشنهادات ارزشمندی را به آب می انداختند در حالی که از خدایان پوشش گیاهی سال خوبی برای محصولات می خواستند.
در برابر وسوسه مقاومت نکردیم و به درون آب پریدیم. درک مایع یخی ، دمای آن در حدود 10 درجه سانتی گراد است ، به دلیل گرمای طاقت فرسایی که ما را عرق کرده بود ، بیشتر تأکید شد. استخر باید در عمیق ترین قسمت حدود 8 متر عمق داشته باشد و به دلیل رسوباتی که آب از داخل تپه حمل می کند ، دید آن به بیش از 2 متر نمی رسد. غار زیر آب که از آنجا سرازیر می شود ، شبیه فک های عظیم است. این همان تصویر Altépetl از رمزنگارها است ، جایی که جریانی از پایه شکل تپه از طریق نوعی دهان جاری می شود. مانند آرواره های Tlaloc ، خدای زمین و آب ، یکی از مهمترین و باستانی ترین اعداد در Mesoamerica است. این شبیه دهان این خدای است که مایع دقیق را تخلیه می کند. کازو به ما می گوید که این "کسی است که باعث جوانه زدن می شود" چیزی بیش از آنکه در منابع اتویاک مشهود باشد. حضور در این مکان مانند رفتن به اصل اسطوره ها ، جهان بینی و دین پیش از اسپانیایی است.
لازم به یادآوری است که در این منطقه در دوره کلاسیک فرهنگ بسیار نمایشی سواحل خلیج مکزیک زندگی می کرد. زبانی که در آن مدت صحبت می کردند ناشناخته است ، اما بدون شک با سازندگان ال تاجین ارتباط داشتند. به نظر می رسد توتوناک ها در پایان دوره کلاسیک و اوایل دوره پس کلاسیک به منطقه رسیده اند. بین سواحل خلیج مکزیک و اولین دامنه های محور آتشفشانی عرضی ، سرزمینی گسترش می یابد که ثروت طبیعی آن انسان را به خود جلب می کند از زمانی که اولین چیزی را که امروز به عنوان قلمرو مکزیک می شناسیم شنید. آزتک ها آن را توتوناکاپان نامیدند: سرزمین نگهداری ما ، یعنی مکانی که غذا در آن است. هنگامی که گرسنگی در Altiplano به وجود آمد ، میزبانان Moctecuhzoma el Huehue در تسخیر این سرزمین ها دریغ نکردند. این در اواسط قرن 15 اتفاق افتاد. این منطقه سپس زیر سر Cuauhtocho ، مکانی نزدیک ، در کرانه های Atoyac ، که هنوز هم یک برج - قلعه ای که بر رودخانه تسلط دارد ، باقی می ماند.
این مکانی است که رنگ و نور حواس را اشباع می کند ، اما همچنین ، وقتی شمال به ساحل خلیج مکزیک برخورد می کند ، Atlayahuican است ، منطقه باران و مه.
فقط با این رطوبت که افراد سالخورده را خفه می کند ، می توان چشم انداز را همیشه سبز نگه داشت. آتویاک از تاریکی غارها و از روده های تپه سرچشمه می گیرد. آب روشن می شود و جریان ناپایدار مانند یک مار فیروزه ای ، گاهی بین سرعتهای شدید ، به سمت Cotaxtla ادامه می یابد ، رودخانه ای که پهن و آرام می شود. یک کیلومتر قبل از رسیدن به ساحل ، به جاماپا ، در شهرداری بوکا دل ریو ، وراکروز خواهد پیوست. از آنجا هر دو به دهان خود در Chalchiuhcuecan ، دریای همراه Tláloc ، الهه آب ادامه می دهند. عصر که در حال تصمیم گیری برای بازنشستگی بودیم در حال سقوط بود. دوباره دامنه های تپه های پر از گیاهان گرمسیری را مشاهده می کنیم. در آنها زندگی مانند روز اول دنیا پالس می کند.
منبع: مکزیک ناشناخته شماره 227 / ژانویه 1996
